Soms is het goed de waan van de dag even achter je te laten. Voor mij als uitvaartspreker betekent dat achter de computer vandaan, de buitenlucht opzoeken, even het werk het werk laten. Vandaag trek ik mijn wandelschoenen aan om flink wat kilometers te maken, genietend van de rust, de mensen vriendelijk groetend die mijn pad kruisen. Een aangenaam najaarszonnetje werkt mee en ik besluit, zoals we dat in Venlo zeggen, ein rundje brök brök te doen. Het ene moment loop ik door de drukke binnenstad, dan steek ik de brede rivier over om even later haast letterlijk door de uiterwaarden te lopen. Van een drukke mensenmassa naar de stilte van het alleen zijn, het kabbelende water, een eenzame grote grazer in de verte.
Het contrast wordt wat later nog groter als ik vanuit dat verstilde landschap weer de trap omhoog neem naar de Zuiderbrug. Plots raast het verkeer weer in volle vaart voorbij, zie ik van een afstand de drukte die ons allemaal zo vaak in de greep houdt. Even daarvoor was er nog het beeld van die verstilde treurwilg aan de rand van het water, nu weer het lawaai, de drukte van alledag, iedereen onderweg van hier naar daar. Ik kan opgaan in de stilte, maar kan me ook overgeven aan het volle leven, daar midden in staan. Met de ene brug kan ik heen, met de andere brug weer terug. De cadans van het leven, de hoop dat er na vandaag ook weer een morgen is, werken en rusten, alleen zijn en opgaan in gezelschap, het wisselt elkaar af. Dat ene rondje brug brug laat het mij allemaal zien, laat me beseffen hoe rijk ik ben.
Rond deze tijd van het jaar willen we nadrukkelijk herdenken, gedenken. We staan stil bij onze lieve doden, misschien nét wat meer dan in de alledaagse hectiek. Bij de symboliek van mijn wandelrondje blijvend: voor ieder van ons komt ooit de dag dat er wel een brug heen is, maar geen brug meer terug. Waar die ene brug heenvoert, is en blijft voor jou en mij de vraag. Een brug naar iets wat ooit beloofd is, een brug naar een oneindig niets? Laat ieder daar zijn eigen invulling aan geven, zijn eigen overtuiging in hebben. Maar even stil worden, gedachten laten gaan, herinneren en liefhebben, het is goed om te doen, deze dagen in het bijzonder. Ieder leven, ieder bestaan is dat waard.
Thuisgekomen neem ik mijn werk weer op, een volgende uitvaart waarin ik als Woordenschilder voor mag gaan verdient mijn aandacht. Wat hoop ik van harte dat ik nog vaak ein rundje brök brök mag lopen. Een brug heen, een brug terug…