Vandaag is weer een dag waarop van alles samenvalt. Vanochtend mocht ik voorgaan in een uitvaart om vanmiddag maar weer eens een klusje op te pakken dat ook moet gebeuren: de boeken afsluiten en de administratie op orde brengen. Het nieuwe jaar is net een paar dagen jong en het oude jaar kan daarom opgeborgen worden in een paar ordners en ook digitaal zijn plekje vinden. Terwijl ik met die kwarweitjes driftig in de weer ben, schakel ik tussendoor met twee bruidsparen die binnenkort door mij getrouwd willen worden. Ook in 2019 mogen de duiven weer losgelaten worden en zal het ja-woord met regelmaat klinken. Nog iedere dag, dik vier jaar als Woordenschilder onderweg, voel ik me een bevoorrecht mens.
Druk aan de slag, kop koffie binnen handbereik, gaan mijn gedachten terug naar de uitvaart van vanochtend. Een afscheid door de familie met zorg voorbereid, een afscheid waaraan ik mijn steentje mocht bijdragen. Net geen negentig jaar geworden, kwam er voor deze dame een einde aan haar tocht door het leven. Een mooi leven, leed bleef niet bespaard, maar de dankbaarheid overheerst voelbaar tijdens de dienst. En dan gebeurt het: halverwege ons samenzijn zingt André Hazes Junior uit volle borst het lied Leef! Leef, alsof het je laatste dag is, leef, alsof de morgen niet bestaat.
Het lied zet mij terwijl het klinkt aan het denken. We hebben dit uur al wat herinneringen gedeeld en zullen daarmee nog wel even doorgaan. Maar de toon is gezet, het is veel meer het leven dat gevierd wordt, dan het verdriet dat gedeeld wordt. Natuurlijk, een traan rolt, een brok wordt weggeslikt. Maar wat een mooi leven, wat een bijzonder leven. Mevrouw heeft blijkbaar het advies van Dré ter harte genomen. Sterker, ze hield van het lied en zong het vaker uit volle borst mee.
Eenmaal thuis dus aan de slag met het werk dat wacht, een paar uur aan mijn bureau. Ineens weet ik waar ik de kriebels van krijg, wat mij zo tegen de haren instrijkt, indruist tegen mijn gevoel. Herinneringen maken, een uitdrukking waar ik als gewezen onderwijzer, als taalman helemaal niets mee kan. Een modernisme dat veel te vaak de kop opsteekt, per definitie ook niet klopt. Herinneringen kun je hooguit delen met elkaar, terugblikkend op wat was. Leven doe je in het hier en nu. Voelen, proeven, ruiken, ervaren. Juichen of juist stil worden, lachen of huilen. Herinneringen maken, alsof je voortdurend leeft in gisteren en de intensiteit, het unieke van vandaag vergeet.
Leven doe je hier en nu. André Hazes Junior snapt het, de lieve, oude dame waarvan we afscheid namen snapte het en de bruidsparen die opstomen naar de dag van hun leven net zozeer. Wat gun ik bij de start van 2019 iedereen die levenslust, die levenskracht, die levensblijheid. Herinneringen maken, ik krijg er de kriebels van en schrap het resoluut uit mijn woordenboek. Vandaag verdient mijn volle aandacht, heeft zoveel te bieden. En vandaag is verre van een vergeelde foto, een vervagende herinnering. Ja, leef!
Mijn voornemen voor het nieuwe jaar staat. Doet u mee?