Een joeksige elf jaar…
Zaterdag 1 november 2025
Op de kop af elf jaar als Woordenschilder aan de slag, het laat mij op een dag als vandaag even stilstaan, stil worden. Hoeveel stelletjes heb ik in die jaren niet mogen trouwen, met hoeveel families ben ik wel niet onderweg geweest naar een mooi, naar een waardig afscheid. Dan weer eens werden de champagneglazen vrolijk gevuld, dan weer werden de kaarsen bij een afscheid ontstoken om er warmte en licht te laten zijn, om alle lieve herinneringen te omarmen. Bij het een mag ik telkens op zoek gaan naar de juiste woorden, naar de juiste toon, bij het ander net zozeer. Dat vraagt om goed luisteren, inleven en meevoelen, het vraagt vooral ook om authenticiteit. Ik mag en moet mezelf zijn en blijven, alleen door te zijn wie ik écht ben kan ik er zijn voor de ander.
En uitgerekend bij het mezelf zijn en blijven, mag het getal elf aan het denken zetten. In ons Venloos dialect, in onze stad, staat elf toch eerst en vooral voor joeksig. Niet voor niets vieren we over anderhalve week in Ós Stedje van Lol en Plezeer weer d’n Elfde van d’n Elfde, wordt de Vastelaovend met elf luide kanonschoten ingeluid. Het feest waarin we ons verkleden, het feest waarbij we geregeld een masker opzetten, kent dan weer zijn begin. Als gewezen ald prins in de wijk waar ik woon, werk en leef, vier ik het feest nog altijd graag. Ofschoon, het uitbundige, het hele uitgelatene, met het wat ouder worden wordt het wel allemaal een beetje minder, niet iets om wakker van te liggen. Maar dat de betekenis van het getal elf, het joeksige er voor mij nog altijd toe doet, het is zeker waar, ik zou het niet willen missen!
Wie weet schuilt daarin ook wel de kracht, het vermogen om vol overtuiging en gedreven mijn werk te blijven doen. Als een bruidegom de kurk van de fles laat knallen, voel ik het plezier, als een rouwende familie tranen laat gaan, voel ik het verdriet. Maar daarbij wil ik wel eerlijk zijn, het is niet míj́n plezier, het is niet míj́n verdriet. Jawel, ik wil delen in de emotie, ik wel er op gepaste wijze zijn en mijn inbreng hebben, maar er is ook een professionele houding. Dat heeft niets te maken met een masker dat ik opzet, het raakt aan de wijze waarop ik in mijn werk wil en mag staan. Vanuit empathie betrokken, vanuit vakmanschap van betekenis. Dan weer dichtbij, dan weer op gepaste afstand.
En dat dus nu al elf jaar lang. Dat stemt dankbaar, het maakt me ook blij en gelukkig. Ik vier dat niet al te uitbundig, een etentje met mijn vrouw, al die jaren mijn steun en toeverlaat, volstaat. Even samen stil worden, terugblikken en ook weer vooruitblikken naar de tijd die hopelijk nog voor ons ligt. Maar diep van binnen vind ik het ook verdomde joeksig dat ik al zolang mag schilderen met woorden, er voor zoveel mensen heb mogen zijn. En dan is elf jaar ineens toch wel bijzonder…
