Een Laatste Zonnestraal
Hoe heerlijk is het om na een drukke week even wat tijd voor mezelf te hebben. Viermaal een indrukwekkend afscheid, een sprankelend huwelijk en een week lang meezingen in het Viva Classic Live koor op de Markt in Venlo. Ofwel, een week waarin ik weer volop mocht schilderen met woorden, maar ook als zanger mijn beste beentje voor mocht zetten. Woorden en muziek, door alles heen emotie en gevoel.
Vandaag maar weer eens de wandelschoenen aangedaan om een rondje te maken. Ditmaal niet de drukte van de stad, maar een rondje door ’t Ven, slingerend omhoog, alles zo’n beetje letterlijk achter me latend. Nog steeds wil de zomer niet wijken. De eerste bladeren verkleuren, de nachten worden voorzichtig kouder. Maar nu, wandelend over de steilrand, de stad aan mijn voeten, is het de zon die me aangenaam verrast, zelfs warmt. Na een klein halfuur neem ik een laatste bocht en ga ik op weg naar huis, de ‘berg’ af.
En dan zie ik het. Het zachte zonlicht strijkt over de huizen en de bomen, zorgt voor een warme gloed. Ik verwonder me, geef me over aan misschien wel een van de laatste cadeautjes van deze zomer, van deze septembermaand. Als ik al nog wat aan het piekeren was, dan laat ik nu alles los. Rustig berg aflopen kost weinig moeite, het schijnsel van de avondzon en het prachtige uitzicht doen de rest. Ik ben vertrouwd met mijn stad, liep hier al tientallen keren. Toch word ik nu stil, zelfs ietwat ontroerd. Zomaar op een zomeravond.
Misschien is dat wel de kern van mijn werk als Woordenschilder bij een afscheid. Even stilstaan, je laten verwonderen, je laten aanraken door de allerlaatste zonnestralen. Degene waarvan we afscheid nemen nog eens dicht bij ons hebben. In alle rust de berg aflopen, herinneringen in gedachte nemen, zien dat het gewone zo bijzonder was. Je warmen aan degene die van je heengaat, zonnestralen over je heen laten komen. Het verdriet is er atijd, maar vedriet kan dan plots wel een gouden randje krijgen. Net zozeer als mijn septemberavond gekleurd wordt door de zon. Onverwacht, een intense ervaring. Niet hollen en doorgaan, maar voelen en ervaren…
Thuisgekomen neem ik mij voor weer eens wat vaker de wandelschoenen uit de kast te halen. Heerlijk om het hoofd leeg te maken na weer een drukke dag. Wie weet staan me nog meer verrassingen te wachten. Spelende kinderen, vriendelijk groetende mensen, de natuur die zich opmaakt voor de herfst. Eens kijken welk klein geluk me de komende dagen nog wacht, een wandelingetje makend door de stad die mij zo lief is!
