Gesproken en geschreven, voor ieder moment!

Gesproken en geschreven, voor ieder moment!

Domani, podium van morgen. Een mooie, ietwat verstilde plaats midden in het Venlose kloosterkwartier. Vroeger de kerk van de paters Dominicanen, de uitvalsbasis voor hun zielewerk. Hoe vaak zal hier niet een dolgelukkig bruidje voor het Maria-altaar geknield hebben, hoe vaak zullen rouwende families hier vandaan niet een dierbaar iemand hebben weggedragen? Een plaats midden in onze stad waar getreurd en gejubeld werd. Een plaats waar de lach en de traan vaak letterlijk dicht bij elkaar lagen. En gelukkig, nog steeds!

Vandaag, een zondagmiddag in oktober, zoek ik met mijn vrouw een plekje in de zaal. Geen kerkbanken, maar makkelijke stoelen. Geen paters in witte pijen met hun serene gezangen, maar Carel Kraayenhof die met zijn ensemble op ons wacht. Het gregoriaans vervangen door de tango, het kan verkeren. Het kerkorgel zwijgt, de bandoneon zal vanmiddag zijn werk gaan doen. Een aandachtig publiek heeft plaastgenomen, het zonlicht wordt gefilterd door het prachtige glas-in-rood, kleurt deze middag nog voordat de eerste noten geklonken hebben.

En dan gebeurt het. Passie en gevoel, vakmanschap, liefde voor de tango: het is vanaf de allereerste minuut voelbaar. De maestro zelf laat zijn vingers behendig over het instrument gaan, de pianist maakt er een feestje van en de strijkers ondersteunen en kleuren. Of beter: alle leden van het ensemble spelen een hoofdrol, trakteren mij en alle bezoekers op bijna twee uur hemelse muziek. De tango: volgens de kenners uit de modder getrokken en het leven in drie minuten vertellend. De diepte van de contrabas voel ik in mijn buik, de warme, aanzwellende klanken van de cello bewegen me letterlijk tot tranen…

If only you were here, is een van de juweeltjes waar we op getrakteerd worden Het herinnert mij aan al die keren dat ik op deze plek mocht voorgaan in een uitvaart. En Adiós Nonino is als vanzelf het bruggetje naar alle bruidsparen die ik hier mocht trouwen. De traan van Máxima, ook ik heb hem vaker gezien. Alleen was hij dan van Stefanie, Myrthe of Mireille!

Domani, podium van morgen.Om van morgen te kunnen gaan genieten, ernaar uit te zien, mag en moet je ook achterom zien naar gisteren, opgaan in vandaag. Deze prachtig gerenoveerde kerk ademt emotie, straalt rust uit, maar nodigt ook uit tot feest. Deze plek, deze middag, publiek en musici: alles en iedereen ademt leven. Na twee uur intens genieten dans ik haast naar buiten, terwijl ik juist van binnen de stilte gevonden heb. Carel, bedankt!